OSTIA

I.

OSTIA

in Circo, apud Romanos duodena, unâ simul machinatione pandi solebant, quum quadrigae emitterentur, licet quatuor duntaxat quadrigas ex 4. ostiis per singulos missus emitti, sollenne esset. Cassiodorus. Bissena ostia ad duodecim signa posuerunt. Haec ab Hermulis funibus demissis subitâ aequalitate panduntur, docentibus totum illic, ut putatur, consiliô geri, ubi imago capitis cognoscitur operari. Nempe abuna parte sex, ab altera totidem aperiebantur, exceptô mediô ostiô, in quo Consulum sedes atque Editoris; quod non solebat cum coeteris aperiri, vel si aperiebatur, nullae ex eo emittebantur quadrigae. Ibidem in Constantinopolitano Circo Mapparius quoque stabat, qui officium sustinebat mittendae mappae, sicque signum quadrigis dandi. Graeci, Δώδεκα δὲ ὅσπληγγες κατὰ μίμησιν τῶ δώδεκα ζωδίων, Μαππάριος δὲ καλεῖται ὁ εν τῷ μέσῳ ἱςτάμενος, καὶ τοῦ δρόμου ἔχων τὸ σύνθημα, Duodecim vero carceres, (seu ostia) ad imitationem duodecim signorum zodiaci. Mapparius autem vocatur, qui in medio eorum consistens, cursus signum dat. Sola vero sex illa, quae ad dextram primarum metarum et a latere dextro illius mediae ianuae erant, necessaria fuêre mittendis quadrigis, quia a dextra ad sinistram curricula sua peragebant. Et quidem ex his iisdem senis, sola quatuor prima quadrigas emittebant quatuor certaturas singula singulas: quod ab eo tempore obtinuit, quô in quatuor colores et greges tota Circi factio divisa est. Hôc enim constitutô, quatuor aurigae cum suis quisque coloribus per singulos missus certabant. Olim vero plures currus in hoc certamen equestre descendebant. Apud Homerum, quinque currus committunt in funere Patrocli; In Archemori, apud Statium, sex; Apud

Sophoclem, in Electra, decem. Apud Anonymum de Vita Alexandri, novem: ita numerus certantium quadrigarum certus non fuit. An legitimum dicemus fuisse, ut sex unâ misione contenderent, ideoque Tarquinium Priscum, si modo is in Circo Maximo primus carceres exstruendos curavit, sex tantum Ostia in eo fecisse, sex quadrigis emittendis? Atqui duodecim ostia sive carceres in Circo illo, sex in sinistra parte lateris eiusdem, totidemque in dextra. An itaque supervacua et inutilia prorsus sinistrae partis ostia atque ad ornamentum tantum Architecturae addita? Supervacua omnino illa, quô tempore quatuor tantum quadrigae quaternis ostiis emitti solitae. Forte ad exemplum Circi Olympiaci et in eo carcerum, Romani Circi carceres aedi ficati sunt: in eo autem bini ordines fuêre ostiorum, unus in sinistra parte eiusdem lateris, alter in dextera; in quorum medio locus erat eius, qui machinationem movebat, quâ iomnia ostia aperiebantur; Altare nempe, ut videtur, Ianuae Consulum vel ostio, quod ad medium Circi spatium patebat Romae, respondens. Coeterum omnes currus, qui emittendi erant ad currendum, aequô limite stare debebant, ad dextram partem illius arae vel primarum metarum, quoniam rectô cursu ad ultimam metam circumflectendam tendebant. At si omnia Ostia sin istri ac dextri lateris vel ordinis aperta simul fuissent, evenisset ut ex dextri lateris carceribus exeuntes, longo spatiô reliquos praeverterent: quare aequalitati aequitatique certaminis ut consuleretur, ita fiebat. Motâ machinatione, quae in medio consistebat aperiendis repagulis, dextri lateris sive ordinis ostia primo aperiebantur: unde quadrigae emissae stabant ad eum locum, ubi carceres sortiti fuerant currus ordinis secundi ac dexteri, ne ulterius progrederentur, fune omnibus ostils praetentô

prohibiti. Ad hunc locum ubi primi ac sinistri ordinis quadrigae constiterant, tum secundi ordinis ostia pandebantur, ac sic aequatis frontibus tam prirniac sinistri, quam dexteri ac secundi ordinis currus in spatia se addebent et in cursum effundebant. Sic omnino aedificati carceres in Circo Romano videntur, et plures etiam tum certâsse, quum aedificari coepti sunt: postmodum vero quatuor tantum ex ostiis, pro numero eorum, emitti quadrigae coepêre; cuius rei originem, qui vel ad Romulum vel Tarquinium Priscum referunt, non parum hallucinantur, cum Ostia in Circo demum aedificata legamus, anno Urb. Cond. 425. nec quatuor factionum initia in liquido sint. Quibus licet Demitianus duos. purpurei auratique panni, addidisse legatur, non eiu tamen id duravit, statimque post obitum eius ad quaternarium numerum reditum est. Quoniam autem non omnia, unde equi exibant, ostia, paris conditionis fuêre, sed alia melioris, alia peioris sortis, habita, ideo sortito legebantur. Et quidem qui proximum ostium primis metis, mediaeque Circi arae, quod optimum habebatur (quia inde ad ultimas metas brevissimum iter) et intimum primumque dicebatur, fuerat sortitus, occupare dicebatur; qui secundum, succedere; qui tertium, eripere; Quartô vero ostiô missus raro ad palmam perveniebat, vide supra in voce Occupare. Ad eadem postea, unde exierant, revertebantur Victores, et cursum ibidem terminabant et coronabantur. Habebant vero carceres seu ostia fores cancellatas, seu transennas, quae funibus demittebantur ac laxabantur, signô mappae missô: de quibus, aliisque huc pertinentibus, vide plura apud Salmas. ad. Solin. p. 902. et seqq. ut et hic passim.

II.

OSTIA

urbs ad ostia Tiberis sita, ab Anco Martio condita, teste Liviô, l. 1. c. 33. destructa a Saracenis. Sita in ipso mari fluminisque confinio, ab urbe Româ 16. mill. pass. distans. Ad Cardinalem seniorem, a quo Pontif. Max. coronatur, pertinet. Hic Fausta mulier unô partu duos mares, et duas feminas peperisse dicitur. Strabo τὰ Ω῎ςτια dicere solet, ubi alii τὴν Ω᾿ςτίαν vocant. Dionys. Halicarn. l. 2. Ε᾿ν δὲ τῷ μεταξὺ τοῦ πογαμοῦ καὶ τῆς θαλάςςης ἁγκῶνι πόλιν ὁ βασιλεὺς εντειχίσας, ἣν ἀπὸ τοῦ συμβεβηκότος ὠςτίαν ὠνόμασεν, ὡς δ᾿ ἂν ἡμεῖς ἔιποιμεν θύραν Festus, Ostiam urbem ad exitum Tiberis in mare fluentis, Ancus Martius rex condidisse, et femineô appellâsse vocabulô fertur. Quod autem Strabo ait, Ostiam esse ἀλίμενον διὰ τὴν πρόχωσιν, repugnat Dionysius, cuius hâc de re verba operae pretium fuerit attexere: Ε᾿πίνειον ἔγνω κατασκευάζειν ἐπὶ ταῖς ἐκβολαῖς ἀυτοῦ, λιμένι χρησάμενος ἀυτῷ τῷ τοῦ πογαμοῦ ςτόματι. Εὐρύνεται γὰρ ἐπὶ πολὺ τῇ θαλάττῃ συνάπτων, καὶ κόλπους λαμβάνει μεγάλους οἵους οἱ κράτιςτοι τῶ θαλαττίων λιμένων. Ο῾ δὲ μάλιςτα θαυμάσειεν ἄν τις, οὐκ ἀποκλείεται τοῦ ςτόματος ὑπὸ τῆς θαλαττίας θινὸς ἐμφαττόμενος. Idem Dionys. affirmat, Tiberis ostium unum esse γνήσιον, quô mare ingrediatur. Ac Rutilius v. 179. Itinerar. ita scribit:

Tum demum ad naves gradior, quâ fronte bicorni

Dividuus Tiberis dexteriora secat.

Laevus inaccessis fluvius vitatur arenis,

Hospitis Aeneae gloria sola manet.

Nic. Lloydius. Baudrando fuit urbs alias Latii, aliter Ostia Tiberina, nunc Campaniae Regionis, 12. milliar. a Roma in Meridiem in ora maris Tyrrheni ad ostia Tiberis, vix unô aut alterô a Portu in ortum. Eius Episcopus semper Decanus est Collegii Cardinalium, sed non ab illo, verum a primo Cardinal. Diacono Papa coronatur. In ruinis, propter caeli gravitatem ferme inculta. Hîc Monica obiit, D. Augustini mater. Inde Ostiensis lacus, hodie pene exsiccatus; et Ostiensis Porta, una ex Portis Romae, quae Tergemina, et vulgo Porta di S. Paulo vocatur et Via Ostiensis, quae Ostiam deducit.